Radź sobie jak możesz - powiedziała natura, wpychając mnie w życie

W czasie gdy kończyłam szkołę podstawową i liceum, od paru już lat, mieszkaliśmy w Skarżysku-Kamiennej przy ulicy Górniczej 64 w domku wśród pól i łąk, pomimo, że do dworca kolejowego było zaledwie 10 minut drogi, była to dzielnica prawie nie zabudowana, a znajdowała się pomiędzy ulicami Szydłowiecką i Zielną. Obecnie jest tam blokowisko i nie ma śladu dawnego uroczego zakątka z sadzawką pełną żab i polujących na nie bocianów.
To stamtąd biegałam do szkoły, przez jedenaście lat tej samej, gdyż po szkole podstawowej (która kiedyś znajdowała się w tym samym budynku) kontynuowałam naukę w renomowanym II Liceum im. Adama Mickiewicza .

Gdy miałam lat 19 rozpoczęłam swoje dorosłe życie w mieszkaniu, które dostałam od mamy z okazji ślubu i tu miałam spędzić następne 9 lat życia. (Moje życie zmieniało się, jak do tej pory, w cyklu dziewięcioletnim.) I jak to w życiu bywa nie byłam zupełnie przygotowana do życia we dwoje zwłaszcza, że sądziłam, iż wystarczy dać drugiej osobie całą siebie aby to samo otrzymać... nic bardziej mylnego...
 

Ach, to nie było warte
by sny tym karmić uparte

by stawiać duszę na kartę
ach to nie było warte.

Ach, to nie było warte
by nosić łzy nie otarte

i by mieć serce wydarte
to wcale nie było warte...

Ta miłość...

ta miłość jest skazańcem

zasądzonym na śmierć

umrze

za krótkie dwa miesiące

na świecie jest przestrzeń i czas

odejdziesz ode mnie

na świecie jest niemoc i konieczność

nie zatrzymam cię

żadnym pocałunkiem

Halina Poświatowska

W cierpkim smaku wczesnych jagód już nie szukam twoich ust,
już nie słucham cię w szelestach, gdy zaskrzypi leśny chrust.
Lato zbiera się do drogi, już w dziewannach zima śpi,
ja tej zimy się nie boję, niech zapuka do mych drzwi.

Już do ciebie serca nie mam,
w dziką jabłoń cię zaklęłam,
a wspomnienia – czy pan słyszy -
zamieniłam w polne myszy.

Agnieszka Osiecka
 

Dalej »